Nooit meer uitstellen.
Dat is de belofte. Of minder uitstellen.
En iedereen heeft wel een tip.
- Ga voor 5 minuten aan de slag
- Creëer een overzicht van je taken
- Laat los wat anderen denken
Inclusief ik, want uitstellen is wel mijn ding. En wie is er nou geen uitsteller? Maar is minder uitstellen wel verstandig? Waarom mogen we niet uitstellen van onszelf?
Er is helemaal niets mis met uitstellen.
Uitstellen hoort erbij
Sterker nog, we stellen de hele dag door uit.
Als ik ervoor kies om te werken aan mijn bedrijf, dan stel ik hardlopen uit.
Als ik ervoor kies om te hardlopen, dan stel ik werken aan mijn bedrijf uit.
Maar ik wil niet uitstellen. Dus plan ik het allebei in voor vandaag. Plus facturen betalen, sturen, mail checken, een nieuw kantoorpand kijken, koffie drinken met Joost, werken op locatie bij Seats2meet a.s.r. en nog meer.
Vol vertrouwen ga ik mijn volle todo-lijst te lijf. Maar een grote lijst afwerken geeft niet altijd voldoening. Laatst vinkte ik 20 todo’s op één dag af, zei mijn todo-app. Maar er bleven er nog twee open. Mijn dagplan was gefaald en zo voelde het ook.
Wat is het probleem van uitstellen?
Dat we onze lat zo hoog leggen. En als de lat niet bereikt wordt, dan zijn jij en ik boos op onszelf. Teleurgesteld. Verdrietig. Hoe graag we ook willen, we kunnen niet elke dag overwerken of even doortrekken. Maar minder doen, dat voelt niet goed. Waarom? Hoe kom dat?
Waardoor zijn we teleurgesteld?
Er staat iets op het spel: ons imago.
Wat ik daarmee bedoel is ons zelfbeeld. En dat kun je in twee delen splitsen.
- Het beeld wat we willen hebben van onszelf
- Het beeld wat we willen dat anderen van ons hebben
Zo ben ik geen fan van stofzuigen. Ik verbeter liever de wereld. Dus elke minuut stofzuigen is zonde, plus er is gewoon geen reet aan. Tot ik wat vrienden over de vloer krijg. Dan zijn de stofzuiger en ik beste maatjes.
Maar als ik dat niet doe, dan zet ik mijn zelfbeeld op het spel: een persoon die voor zichzelf kan zorgen. En ik wil dat zelfbeeld behouden. Freud noemt dat zelfbeeld je karakter en dat bouw je zorgvuldig op tijdens je leven.
“Your experiences as you grow up contribute to your personality, or character, as an adult.“
– Sigmund Freud
Maar als ik geen vrienden over de vloer heb, dan stofzuig ik niet. Want dan voel ik schuldig, omdat ik ook iets nuttigers met mijn tijd kan doen. Zoals de wereld verbeteren
“Guilt results from unused life, from the unlived in us.”
– Ernest Becker
In schuld zit het probleem
Want tegenwoordig zijn de mogelijkheden oneindig. Je kan leren proberen, werken vanuit Bali, investeren in aandelen, Chinees leren spreken, gitaar leren spelen, presenteren als Natalie Bouts of een uitvinder worden als Elon Musk. Het kan allemaal en we zien het dagelijks voorbij komen of Facebook, het nieuws of je vrienden vertellen het.
En we moeten ons óók nog eens, elke dag, positief en instagram-happy voelen.
Fuck dat. Het is een valstrik. De is de paradox van keuze, zoals Barry Schwartz dat onderzocht.
“Autonomy and Freedom of choice are critical to our well being, and choice is critical to freedom and autonomy. Nonetheless, though modern Americans have more choice than any group of people ever has before, and thus, presumably, more freedom and autonomy, we don’t seem to be benefiting from it psychologically.”
Hoe meer keuze. Hoe minder makkelijk kiezen en hoe minder gelukkig we ervan worden. Waarom? Omdat de verwachtingen groter worden, doordat het aantal keuzes groeit.
Het maakt ons chagrijnig en gestrest. En dan volgt vaak het goed bedoelde advies: “Laat het los”. Maar hoe dan?
Loslaten is het slechtste advies ooit.
Want het roept alleen maar vragen op. Hoe laat je los dan? Moet ik het eerst vastpakken? En waarom vind ik het eigenlijk belangrijk? En waarom lukt het loslaten niet? En voor je het weet zit je als een psycholoog te graven in je eigen brein, want blijkbaar is het belangrijk voor je.
Een beter advies zou zijn: “doe niet zo hard je best”
Het maakt niet uit of ik vandaag stofzuig of de wereld verbeter.
Het maakt niet uit als mijn huis niet zo netjes is, of juist wel.
Het maakt niet uit als ik vandaag die twee extra todo’s niet af krijg.
Het enige wat op het spel staat is mijn zelfbeeld. En dat kan ik nooit loslaten. Ook niet als ik de hele dag mediteer.
Wat ik wel kan doen is minder hard mijn best. Tevreden zijn met een minder perfect eindresultaat. De 80% is goed genoeg regel.
En die twee taken die ik niet afkreeg?
Dat is maar 9% van 22 todo’s.